মই নিবিচাৰিলেও
জোনাকৰ স’তে সলনি হয় আন্ধাৰ
সপোনৰ স’তে সংঘাত আৰু হতাশা
সত্যৰ স’তে ইতিহাস
মই নিবিচাৰিলেও সলনি হয়
প্ৰেমৰ স’তে জীৱনৰ
মাজত মই হৈ থাকো হলহলীয়া অভিমনু্য
শব্দৰ সৈতে সলনি কৰো নিজক
আশাৰে ৰৈ থাকো
এদিন সকলো নতুন হ’ব
থাকিব মাথো
মৰম-ভালপোৱা আৰু
উদাৰ এখন আকাশ।
— ডিম্পী ৰাণী গগৈ