কবিতা

পদূলিৰ কৃষ্ণচূড়াৰ চিৰিলি চিৰিলি পাতত ওলমি আছে আবেলিটো বতাহত বিয়পিছে সেন্দুৰীয়া আভাৰ গোন্ধ পশ্চিমৰ…

মৌনতাৰে পখালি লোৱা বৰ্ণিল অথচ স্বপ্নিল এহালি জুৰ পৰা চকু নিয়ৰ মুকুতাৰ কথাকোৱা শব্দহীন…

জীৱনৰ ৰঙচঙীয়া বাট আমি একোজন পথিক জ্ঞানবৃক্ষৰ ছাঁত জিৰাব বিচাৰি সমবেত হও, এৰাএৰি হও…

মোৰ প্ৰিয় নাৰীৰ চকুৰ  চাৱণি কি আকৰ্ষণ আছিল তাত… দ্ৰচেৰাৰ ৰ’দত জলমলাই থকা আঠাযুক্ত…

এজাক ধুমুহাই ভাঙি লৈ গ’ল মোৰ সপোন, মোৰ সপোনৰ ঘৰ হেৰুৱাৰ বেদনাত উচুপি উঠো…

জীৱ শ্ৰেষ্ঠ আমি মানুহ মানুহৰ পৃথিৱীত অমানৱীয় কাণ্ড অৱহেলিত হৈ ৰয় মাথো নাৰী অদিকাৰৰ…

‘প্ৰগতি’ মানুহৰ কষ্টৰ ফল মানুহ হৈ উটে জীৱশ্ৰেষ্ঠ ঈশ্বৰে কৰে সহায় শংকৰ-মাধৱ আজান ফকীৰে…

মই নিবিচাৰিলেও জোনাকৰ স’তে সলনি হয় আন্ধাৰ সপোনৰ স’তে সংঘাত আৰু হতাশা সত্যৰ স’তে…

তোমাৰ একান্ত দাবী– কবিতা এটি লিখি দিয়া কাক লৈ লিখো কবিতা কেচাঁ আবেগৰ বোল…