মৌনতাৰে পখালি লোৱা বৰ্ণিল অথচ স্বপ্নিল
এহালি জুৰ পৰা চকু নিয়ৰ মুকুতাৰ কথাকোৱা
শব্দহীন মনৰ গোন্ধ কপূৰ হৈ উৰে।
কৃষ্ণচূড়া ফুলাৰ দিনত আকাশৰ বেলিটো উতলি
ধেঁাৱা হোৱাৰ পৰত স্বপ্নৰ আঁচল উৰুৱাই
বাখৰ মুকুতা গলি নৈ হৈ বৈছিল।
নৈখনে ঘূৰি নহাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল।
তেওঁ উভতি অহাৰ কবিতা পঢ়ি মেঘ হৈ নাচিছিল
সেমেকা বতাহত কঁপিছিল মোৰ ওঁঠ, হাত, কণ্ঠ
চকুমেলি চাই দেখিলো সন্মুখত বিষন্নতাৰ স্বৰলিপি।
মই জানিছিলো তুমি আকৌ উলটি আহিবা।
— দৰ্শনা কেওট