সংস্কৃতি বুলিলে কি বুজা?

সংস্কৃতি হৈছে জটিল সামগ্ৰিকতা য’ত অন্তৰ্ভুক্ত থাকে জ্ঞান, বিশ্বাস, নৈতিকতা, কলা, আইন, আচৰণ আৰু সমাজত বসবাস কৰা ব্যক্তি হিচাপে মানুহে আহৰণ কৰা আন যিকোনো সাম্ভাব্য ক্ষমতা বা অভ্যাস।

ৱাৰউইক বিশ্ববিদ্যালয়ৰ এপ্লাইড ভাষাবিজ্ঞানৰ অধ্যাপক হেলেন স্পেন্সাৰ-অটিৰ মতে, সংস্কৃতি হৈছে জীৱন, বিশ্বাস, নীতি, প্ৰক্ৰিয়া আৰু আচৰণগত অনুশীলনৰ প্ৰতি কিছুমান মৌলিক ধাৰণা, মূল্যবোধ আৰু মনোভাৱৰ এক অস্পষ্ট সংহতি – যিটো এটা গোটৰ লোকৰ অংশীদাৰ আৰু সেই গোটে গোটটোৰ প্ৰতিজন সদস্যৰ ইজনে সিজনৰ আচৰণৰ অৰ্থ বা সংজ্ঞা প্ৰভাৱিত কৰে ।

সংস্কৃতিৰ অর্থ কি?

সংস্কৃতি শব্দটোৰ আক্ষৰিক অৰ্থ হৈছে প্ৰকৃতি বা মানৱ বৈশিষ্টৰ উৎকৰ্ষতা।

সংস্কৃতিৰ বিৱৰণ

সংস্কৃতিক নৃতত্ত্বৰ এক মুখ্য ধাৰণা বুলি গণ্য কৰা হয়, ইয়াৰ চাৰিওফালে ঘটি থকা ঘটনাবোৰ সামাজিক শিক্ষাৰ জৰিয়তে মানৱ সমাজলৈ প্ৰবাহিত হয়।

সংস্কৃতিৰ সাধাৰণ উপাদানবোৰ সকলো মানৱ সমাজতে দেখা যায়;  যেনে কলা, সংগীত, নৃত্য, অনুষ্ঠান, ধৰ্ম,  ৰন্ধন প্ৰণালী, বাসস্থান আৰু পোছাকৰ ব্যৱহাৰ।

ভৌতিক সংস্কৃতিত সংস্কৃতিৰ বস্তুগত দিশসমূহ অন্তৰ্ভুক্ত থাকে যেনে: প্ৰযুক্তি, স্থাপত্য আৰু কলা, আনহাতে, অভৌতিক সংস্কৃতিত সামাজিক প্ৰতিষ্ঠানসমূহৰ নিয়ম, পৌৰাণিক কাহিনী, দৰ্শন, লিখিত সাহিত্য, মৌখিক সাহিত্য, আৰু বিজ্ঞানৰ দিশ সমূহ দেখা যায়।

সংস্কৃতিৰ এটা অৰ্থ হৈছে এজন ব্যক্তিৰ কলা, বিজ্ঞান, শিক্ষা, শালীনতাত এক নিৰ্দিষ্ট পৰিমাণৰ সূক্ষ্মতা প্ৰাপ্ত কৰা। সমাজক সভ্যতাৰ পৰা পৃথক কৰিবলৈ সাংস্কৃতিক সূক্ষ্মতাৰ স্তৰ কেতিয়াবা কম বা জটিল ভাবে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।

সংস্কৃতিৰ ক্ষেত্ৰত, সাংস্কৃতিক মূলৰ অধিকাৰ কাৰ আছে, অভিজাত সংস্কৃতিৰ বাবে উচ্চ সংস্কৃতি, আৰু নিম্ন শ্ৰেণীৰ বাবে নিম্ন সংস্কৃতি, জনপ্ৰিয় সংস্কৃতি বা লোক সংস্কৃতিৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি এই উচ্চ আৰু নিম্ন ক্ৰমত সমাজক সংগঠিত কৰাৰ বিষয়টো এই শ্ৰেণীত পোৱা যায়।

কিছুমান দৰ্শন যেনে: মাৰ্ক্সবাদী দৰ্শন বা সমালোচনামূলক তত্ত্বই যুক্তিৰে প্ৰমাণ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে যে সংস্কৃতিক কেতিয়াবা নিম্ন শ্ৰেণীৰ লোকসকলৰ বাবে নিম্ন শ্ৰেণীৰ শোষণ বা মিছা সজাগতা সৃষ্টি কৰাৰ সঁজুলি হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।

সাংস্কৃতিক অধ্যয়নত এনে দৰ্শন দেখা যায়। বহল সামাজিক বিজ্ঞানত তাত্ত্বিক সামাজিক বস্তুবাদৰ দৃষ্টিকোণৰ পৰা, মানৱ জীৱনৰ ভৌতিক স্থিতিয়ে মানুহৰ দ্বাৰা প্ৰতিফলিত সংস্কৃতিক উদ্দীপিত কৰে।

কাৰণ মানুহে তেওঁৰ শাৰীৰিক অস্তিত্ব বজাই ৰাখিবলৈ এই অৱস্থাটিৰ সৃষ্টি কৰিছিল, আৰু সংস্কৃতিৰ আধাৰ মানৱ বিৱৰ্তনৰ প্ৰকৃতিৰ দ্বাৰা পোৱা যায়।

যেতিয়া সংস্কৃতিক গণনাৰ যোগ্য সংখ্যা হিচাপে দেখা যায়, সংস্কৃতিৰ অৰ্থ হৈছে পৰম্পৰা, ঐতিহ্য, সমাজ বা সম্প্ৰদায়, যেনেকৈ এটা জাতিৰ গোট বা ৰাষ্ট্ৰৰ মূল্যবোধ।

সংস্কৃতি হৈছে বিভিন্ন সময়ত আহৰণ কৰা জ্ঞানৰ মুঠ যোগফল। এই ধাৰণাটোত, বহুত্ববাদে একেটা গ্ৰহত বাস কৰা বিভিন্ন সংস্কৃতিৰ প্ৰতি শান্তিপূৰ্ণ স্থিতি আৰু পাৰস্পৰিক সন্মান মূল্যায়ন কৰে।

কেতিয়াবা দেশৰ উপ-গোট এটাৰ নিৰ্দিষ্ট প্ৰথাক “সংস্কৃতি” বুলি কোৱা হয় উদাহৰণ স্বৰূপে অনা-সংস্কৃতি বা মূলসুঁতি বিৰোধী সংস্কৃতি। 

সাংস্কৃতিক নৃতত্ত্বত এজন মানুহৰ সংস্কৃতি, তেওঁৰ বিশ্বাস, মূল্যবোধ আৰু অনুশীলনৰ ওপৰত আধাৰিত। এই শাখাত, সংস্কৃতিক সহজে শ্ৰেণীবদ্ধ বা নিৰপেক্ষভাৱে মূল্যাঙ্কন কৰা নহয় কিয়নো যিকোনো মূল্যায়ন সেই সংস্কৃতিৰ মূল্যবোধৰ ওপৰত আধাৰিত।

সংস্কৃতিৰ সংজ্ঞা

সংস্কৃতি হৈছে কোনো ঠাইৰ আচৰণ, জীৱিকা, সংগীত, নৃত্য, সাহিত্য, থিয়েটাৰ, সামাজিক সম্পৰ্ক, ধৰ্মীয় ৰীতি-নীতি, শিক্ষা আদিৰ জৰিয়তে প্ৰকাশ কৰা অভিব্যক্তি। এই বস্তুবোৰক পুনৰ দুটা ভাগত বিভক্ত কৰিব পাৰি।

প্ৰথম অংশটো দৈনন্দিন জীৱনযাপনৰ সৈতে পোনপটীয়াকৈ সম্পৰ্কিত। আৰু দ্বিতীয় অংশটো জীৱন-উপভোগৰ ব্যৱস্থা আৰু সামগ্ৰীৰ সৈতে সম্পৰ্কিত।

সংস্কৃতি হৈছে এক জীয়াই থকাৰ কৌশল আৰু মানুহ হৈছে পৃথিৱীৰ একমাত্ৰ সাংস্কৃতিক প্ৰাণী। এই মানৱ কৌশলবোৰ ভৌগোলিক, সামাজিক, জৈৱিককে ধৰি বিভিন্ন বৈশিষ্টৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে।

উত্তৰপুৰুষসকলে পূৰ্বপুৰুষসকলৰ পৰা এই কৌশলবোৰ প্ৰাপ্ত কৰে। তদুপৰি, সময় আৰু বয়সৰ পৰিপ্ৰেক্ষিতত, তেওঁলোকে কিছুমান কৌশলো সৃষ্টি কৰে।

সেয়েহে, সংস্কৃতি এফালে উত্তৰাধিকাৰী হিচাপে পোৱাৰ দৰেই অৰ্জন কৰাও হয়। 

নৃতত্ত্ববিদ টেইলৰৰ মতে, সংস্কৃতি হৈছে সমাজৰ সদস্য হিচাপে আহৰণ কৰা বিভিন্ন আচৰণ, অৰ্হতা আৰু জ্ঞান, বিশ্বাস, কলা, নীতি, আদৰ্শ, আইন, ৰীতি-নীতি আদিৰ এক মিশ্ৰিত সংমিশ্ৰণ।

মালিনোৱস্কিৰ মতে, সংস্কৃতি হৈছে এনে ধৰণৰ মানৱ-নিৰ্মিত কৌশল বা উপায় যাৰ দ্বাৰা ই ইয়াৰ উদ্দেশ্য প্ৰাপ্ত কৰে।

চেমুৱেল পুফেনডৰ্ফৰ সংজ্ঞা অনুসৰি, সংস্কৃতিয়ে মানৱজাতিয়ে তেওঁলোকৰ প্ৰকৃত বৰ্বৰতাক অতিক্ৰম কৰাৰ আৰু বিভ্ৰান্তিকৰ কৌশলৰ জৰিয়তে সম্পূৰ্ণ মানুহ হোৱাৰ উপায়ক বুজায়।

বিস্তৃত ভাৱে সংস্কৃতিৰ  সংজ্ঞাৰ বি্ষয়ে জানিবলৈ ইয়াত ক্লিক কৰক

সংস্কৃতিৰ ব্যুৎপত্তি

প্ৰাচীন ৰোমৰ ভৱিষ্যতবাণীমূলক চিচেৰোৰ (Usculanae Disputationes) নামৰ কিতাপখনত প্ৰথম আধুনিক শব্দ “সংস্কৃতি”  ব্যৱহাৰ কৰিছিল, য’ত তেওঁ এক দাৰ্শনিক আত্মাৰ বিকাশৰ বাবে কৃষি-আধাৰিত ৰূপক ব্যৱহাৰ কৰিছিল, য’ত  বৰ্ণনা কৰিছিল যে আত্মাৰ অনুশীলন মানৱ বিকাশৰ বাবে সৰ্বাধিক সম্ভৱ।

চেমুৱেল পুফেনডৰ্ফে এই ৰূপকটো একে অৰ্থৰে আধুনিক প্ৰেক্ষাপটত ব্যৱহাৰ কৰিছিল কিন্তু কেতিয়াও ইয়াক মানৱ সিদ্ধতাৰ দৰ্শন বুলি ধাৰণা কৰা নাছিল।

তাৰ পিছত বহুতো লেখকে “মানুহে কেনেকৈ ভৌতিক বৰ্বৰতাক অতিক্ৰম কৰি দক্ষতাৰ জৰিয়তে সম্পূৰ্ণ মানৱ হৈ পৰে‘’ – তাক বৰ্ণনা কৰিছিল।

ৰিচাৰ্ড ভেল্কেলে সংস্কৃতিক নিম্নলিখিত ধৰণে সংজ্ঞায়িত কৰে – …প্ৰকৃত অৰ্থ হৈছে আত্মা বা মনৰ আকৰ্ষণ।

অষ্টাদশ শতিকাৰ জাৰ্মান চিন্তাবিদ সকলৰ বেছিভাগেই আধুনিক অৰ্থ প্ৰকাশ কৰে, যিয়ে ৰুচোৰ “আধুনিক উদাৰবাদ আৰু গভীৰতাবাদ“ৰ সমালোচনাক বিভিন্ন পৰিমাণলৈ উন্নীত কৰিছিল। সেয়েহে,

“সংস্কৃতি” আৰু সভ্যতাৰ মাজৰ পাৰ্থক্য এই লেখকসকলৰ লিখনিত অন্তৰ্নিহিত আছিল, আনকি ইয়াক প্ৰকাশ নকৰা সময়তো।

নৃতত্ত্ববিদ টেইলৰৰ মতে, এটা হৈছে সেইটো জটিল বিষয় যাক সম্পূৰ্ণ জ্ঞান, বিশ্বাস, কলা, নৈতিকতা, আইন, ৰীতি-নীতি, আৰু অন্যান্য অৰ্হতা আৰু স্বভাৱৰ দ্বাৰা মানুহে সমাজৰ সদস্য হিচাপে প্ৰাপ্ত কৰে।

কেমব্ৰিজ ইংৰাজী অভিধানে বৰ্ণনা কৰিছে যে সংস্কৃতি হৈছে “জীৱনশৈলী, বিশেষকৈ এটা নিৰ্দিষ্ট সময়ত এটা নিৰ্দিষ্ট গোটৰ লোকসকলৰ সাধাৰণ প্ৰথা আৰু বিশ্বাস।

সংস্কৃতিৰ পৰিবৰ্তন

পুৰাতাত্ত্বিক তথ্যই দেখুৱাইছে যে সংস্কৃতিৰ বিকাশৰ বাবে মানুহৰ ক্ষমতা প্ৰায় বহু হাজাৰ বছৰ আগতেই উদ্ভৱ হৈছিল। ৰেইমন পানীক্কাই ২৯ টা উপায়েৰে সাংস্কৃতিক পৰিৱৰ্তনৰ চিনাক্ত কৰিছে।

ইয়াৰ ভিতৰত আছে – বিকাশিত, বিকাশ, বিৱৰ্তন, উদ্ভাৱন, নতুন ধাৰণা, সংস্কাৰ, নতুন ধাৰণা, ৰীতি-নীতি, নৱজাগৰণ, বিপ্লৱ, অভিব্যক্তি, উন্নতি, বিকিৰণ, আত্মীকৰণ, ধাৰ , মানসিক উদাৰতা, সংমিশ্ৰণ, আধুনিকীকৰণ, নিষ্ক্ৰিয়তা, আৰু ৰূপান্তৰ।

এই সন্দৰ্ভত, আধুনিকীকৰণক বিজ্ঞান, যুক্তিবাদ, কলা, বাণিজ্য, গণতন্ত্ৰ আৰু প্ৰগতিৰ লক্ষণৰ দৰে বিশ্বাস আৰু অনুশীলনক গ্ৰহণ কৰা দেখা যায়।

সাংস্কৃতিক আৱিষ্কাৰৰ অৰ্থ হৈছে যিকোনো নতুন বিষয়ৰ প্ৰৱৰ্তন যিটো নতুন আৰু যিটো এটা গোটৰ লোকসকলৰ বাবে উপযোগী আৰু তেওঁলোকৰ আচৰণত প্ৰকাশ কৰা হয়।

প্ৰাক-সংস্কৃতিৰ স্থিতি পুনৰুদ্ধাৰ কৰাহৈছে এখন সমাজৰ সাংস্কৃতিক ধাৰণা পুনৰ নিৰ্মাণ কৰা।

পৰিৱৰ্তনৰ বিষয়ে কোৱা আৰু পৰিৱৰ্তন প্ৰতিৰোধ কৰা দুয়োটা শক্তিৰ দ্বাৰা সংস্কৃতিবোৰ আভ্যন্তৰীণভাৱে ক্ষতিগ্ৰস্ত হয়।

এই শক্তিবোৰ সামাজিক গাঁথনি আৰু প্ৰাকৃতিক ঘটনাৰ সৈতে সম্পৰ্কিত আৰু ইয়াত পৰিৱৰ্তনৰ অধীনত বৰ্তমানৰ গাঁথনি অন্তৰ্ভুক্ত থাকে, যাৰ ভিতৰত আছে সাংস্কৃতিক অনুশীলনৰ স্থিৰতা আৰু অনুশীলন।

সামাজিক নিয়ম আৰু প্ৰযুক্তিৰ বিকাশে এখন সমাজৰ সামাজিক গতি সলনি কৰিব পাৰে আৰু নতুন সাংস্কৃতিক আদৰ্শৰ প্ৰচাৰ কৰিব পাৰে, আৰু উৎপাদনশীল কাম ত্বৰান্বিত বা সক্ষম কৰি সমাজ সলনি কৰিব পাৰে।

এই সামাজিক পৰিৱৰ্তনবোৰৰ সৈতে আদৰ্শ পৰিৱৰ্তন আৰু অন্যান্য সাংস্কৃতিক পৰিৱৰ্তন আছে।

উদাহৰণ স্বৰূপে, আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ মহিলা আন্দোলনত নতুন পদ্ধতি অন্তৰ্ভুক্ত আছে যি লিংগ সম্পৰ্কৰ পৰিৱৰ্তন সৃষ্টি কৰি লিংগ আৰু অৰ্থনৈতিক দুয়োটাৰে গাঁথনি সলনি কৰে।

পাৰিপাৰ্শ্বিক পৰিস্থিতিবোৰো এটা উপাদান হিচাপে গণ্য কৰিব পাৰি। উদাহৰণ স্বৰূপে, বৰফ যুগৰ শেষত ক্ৰান্তীয় অৰণ্যৰ উভতি অহাৰ ফলত ঘৰুৱা জীৱনৰ প্ৰতি আগ্ৰহী হোৱাটো সহজ হৈ পৰে, যি কৃষিৰ আৱিষ্কাৰৰ পথ প্ৰদৰ্শন কৰে, যাৰ ফলত বহুতো সাংস্কৃতিক পৰিৱৰ্তন বা উদ্ভাৱনে নতুন সংস্কৃতি আৰু সামাজিক উন্নতিৰ পৰিৱৰ্তন কৰে।

সংস্কৃতি বিভিন্ন সমাজৰ সংযোগৰ দ্বাৰা বাহ্যিকভাৱে প্ৰভাৱিত হয়, যি সামাজিক পৰিৱৰ্তন সৃষ্টি বা বাধা দিব পাৰে আৰু সংস্কৃতিৰ অনুশীলন সলনি কৰিব পাৰে।

যুদ্ধ বা সম্পদৰ সৈতে প্ৰতিযোগিতাই প্ৰযুক্তিগত বিকাশ বা সামাজিক গতিশীলতাক প্ৰভাৱিত কৰিব পাৰে।

একে সময়তে, সাংস্কৃতিক মনোভাৱ বা আদৰ্শ বিশ্লেষণ বা সাংস্কৃতিক অভিযোজনৰ জৰিয়তে এখন সমাজৰ পৰা আন এখনলৈ সলনি হ’ব পাৰে। বিশ্লেষণৰ ক্ষেত্ৰত, কিবা এটাৰ ৰূপ এটা সংস্কৃতিৰ পৰা আন এটালৈ চালিত হয়।

উদাহৰণ স্বৰূপে, পশ্চিমীয়া ৰেষ্টুৰেণ্ট আৰু ৰন্ধন ব্ৰেণ্ডে চীনা লোকসকলৰ কৌতূহল আৰু আকৰ্ষণৰ সৃষ্টি কৰিছে, যাৰ বাবে চীনে বিংশ শতিকাৰ শেষৰ ফালে দেশৰ অৰ্থনীতি আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় বাণিজ্যৰ বাবে মুকলি কৰি দিছে।

“উদ্দীপনামূলক বিশ্লেষণ” হৈছে এক সংস্কৃতিৰ উপাদান যি আন সংস্কৃতিক আৱিষ্কাৰ বা সম্প্ৰসাৰণলৈ লৈ যায়।

আনহাতে, “প্ৰত্যক্ষ ভাবে ধাৰ লোৱা” এটা সংস্কৃতিৰ এটা উপাদানক নিৰ্দেশ কৰে বা আন এটা সংস্কৃতিলৈ কাৰিকৰী বা প্ৰকৃত বিশ্লেষণ লৈ যায়।

উদ্ভাৱনৰ বিশ্লেষণ তত্ত্বই কিয় আৰু কেতিয়া ব্যক্তি আৰু সংস্কৃতিয়ে নতুন ধাৰণা, অনুশীলন আৰু সামগ্ৰী গ্ৰহণ কৰে তাৰ এক গৱেষণা-আধাৰিত আৰ্হি উপস্থাপন কৰে।

সাংস্কৃতিক অভিযোজনৰ বিভিন্ন অৰ্থ আছে, এই সন্দৰ্ভত এটা সংস্কৃতিৰ লগতে আন এটা সংস্কৃতিৰ বৈশিষ্টৰ পৰিৱৰ্তনক বুজায়, যেনে ঔপনিৱেশিক প্ৰক্ৰিয়াৰ সময়ত স্থানীয় আমেৰিকান গোট আৰু বিশ্বজুৰি অসংখ্য থলুৱা লোকৰ সৈতে কি ঘটিছে।

ব্যক্তিগত পৰ্যায়ত সম্পৰ্কিত প্ৰক্ৰিয়াত জড়িত হোৱা (ব্যক্তি এজনৰ বিভিন্ন সংস্কৃতি গ্ৰহণ কৰা) আৰু বিভিন্ন সংস্কৃতিৰ সৈতে মিলা বা মনোনিবেশ কৰা।

সংস্কৃতিৰ বহুজাতিক প্ৰবাহে বিভিন্ন সংস্কৃতিৰ মিশ্ৰণ আৰু চিন্তা, চিন্তা আৰু বিশ্বাসৰ ভাগ-বতৰাত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছে।

নৃতত্ত্ব

অৱশ্যে, সমগ্ৰ বিশ্বৰ নৃতত্ত্ববিদসকলে টেইলৰক সংস্কৃতিৰ সংজ্ঞাক নিৰ্দেশ কৰে। বিংশ শতিকাত আমেৰিকান নৃতত্ত্বত “সংস্কৃতি” মুখ্য আৰু সমন্বয়মূলক ধাৰণা হিচাপে আত্মপ্ৰকাশ কৰে, য’ত ই সাধাৰণতে শ্ৰেণীবদ্ধ আৰু মানৱীয় অভিজ্ঞতাক সাংকেতিকভাৱে সংকেত দিয়া আৰু সামাজিক মিছা অভিজ্ঞতাসমূহক সাংকেতিকভাৱে যোগাযোগ কৰাৰ বাবে মানুহৰ চিৰন্তন শক্তিক বুজায়।

আমেৰিকান নৃতত্ত্ব চাৰিটা ক্ষেত্ৰত সংগঠিত হয়, যাৰ প্ৰতিটোৱে সংস্কৃতিৰ গৱেষণাত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে: জৈৱিক নৃতত্ত্ব, ভাষিক নৃতত্ত্ব, সাংস্কৃতিক নৃতত্ত্ব আৰু আমেৰিকান পুৰাতত্ত্ব জাৰ্মান আমেৰিকান নৃতত্ত্ববিদ ফ্ৰাঞ্জ বোয়াছে তেওঁৰ দেশত প্ৰতিবিম্ব দেখুওৱা সংস্কৃতি বা “সাংস্কৃতিক দাপোন” শব্দটো প্ৰস্তুত কৰিছিল।

মাৰ্টিন লিণ্ডষ্ট্ৰমে দাবী কৰে যে কালচাৰব্ৰিলীয়ে আমাক আমি বাস কৰা সংস্কৃতি সহজে বুজাত সহায় কৰে, লগতে “আমাক এনে এক বস্তুৰ সৈতে বান্ধি ৰাখে যিয়ে লগে লগে বাহিৰৰ লোকসকলক সহজে কিবা শিকিবলৈ বাধ্য কৰে।”

সমাজবিজ্ঞান

সংস্কৃতিৰ সমাজবিজ্ঞানে সমাজত দেখুওৱা সংস্কৃতিৰ জন্ম দিয়ে। সমাজবিজ্ঞানী জিঅৰ্গ চিমেল গেয়ৰ্গ চিমেলৰ মতে, সংস্কৃতিয়ে “এজন ব্যক্তিৰ ইতিহাসত বিমূৰ্ত হোৱা বাহ্যিক ৰূপৰ অনুশীলনক সূচায়।

চিন্তাধাৰা, কাৰ্য্যপদ্ধতি আৰু মানুহৰ জীৱন ধাৰা কঢ়িয়াই অনা বস্তুবোৰক সমাজবিজ্ঞানৰ ক্ষেত্ৰৰ পৰা সংস্কৃতি বুলি কোৱা হয়। দুই প্ৰকাৰৰ সংস্কৃতি, অ-ভৌতিক সংস্কৃতি আৰু ভৌতিক সংস্কৃতি থাকিব পাৰে।

অ-ভৌতিক সংস্কৃতিৰ ভিতৰত আছে শাৰীৰিক মিছা চিন্তা, যিবোৰ প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ সংস্কৃতি, মূল্যবোধ, বিশ্বাস প্ৰক্ৰিয়া, নিয়ম, নিয়ম, আদৰ্শ, নৈতিকতা, ভাষা, সংগঠন আৰু প্ৰতিষ্ঠানৰ অন্তৰ্ভুক্ত, কিন্তু বস্তু সংস্কৃতি হৈছে বস্তু আৰু স্থাপত্যৰ মাজত সংস্কৃতিৰ ভৌতিক উপস্থিতি।

এই শব্দটো কেৱল পুৰাতত্ত্ব আৰু নৃতত্ত্বৰ অধ্যয়নত প্ৰাসংগিক কিন্তু বিশেষকৈ সকলো ব্যৱহাৰিক উপস্থিতি সংস্কৃতি, অতীত আৰু বৰ্তমানৰ বাবে দায়ী হ’ব পাৰে।

উইমাৰে প্ৰথমে জাৰ্মানীত সাংস্কৃতিক সমাজবিজ্ঞান বিকশিত কৰিছিল, য’ত সমাজবিজ্ঞানী আলফ্ৰেড ৱেবাৰে কালচাৰচোজিঅ’লজী শব্দটো ব্যৱহাৰ কৰিছিল।

পিছলৈ ১৯৬০ চনত ইংৰাজী ভাষী দেশসমূহত সাংস্কৃতিক পৰিৱৰ্তনৰ ফলস্বৰূপে সাংস্কৃতিক সমাজবিজ্ঞানক “পুনৰ আৱিষ্কাৰ” কৰা হয়।

সংস্কৃতি অধ্যয়ন

বিংশ শতিকাৰ শেষৰ ফালে যুক্তৰাজ্যৰ সমাজবিজ্ঞানী আৰু মাৰ্ক্সবাদৰ দ্বাৰা প্ৰভাৱিত কিছুমান পণ্ডিত, যেনে ষ্টুৱাৰ্ট হল আৰু ৰেমণ্ড উইলিয়ামছে সংস্কৃতি অধ্যয়ন বিকশিত কৰিছিল।

দৰ্শনৰ কিছুমান ধাৰণা, যেনে মাৰ্ক্সবাদ আৰু সমালোচনামূলক তত্ত্বই দাবী কৰে যে সংস্কৃতিক প্ৰায়ে ৰাজনৈতিকভাৱে অভিজাত সকলৰ এক সঁজুলি হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয় যি নিম্ন শ্ৰেণীৰ লোকসকলক নিয়ন্ত্ৰণ কৰে আৰু এক “বিপথগামী চেতনা” সৃষ্টি কৰে; সংস্কৃতি অধ্যয়নৰ পাঠ্যক্ৰমত এনে ধৰণৰ দৃষ্টিভংগী ব্যাপকভাৱে প্ৰচলিত।

(বিভিন্ন মাধ্যমৰ পৰা তথ্য সংগ্ৰহ কৰি প্ৰবন্ধটি প্ৰস্তুত কৰা হৈছে)

FAQ on সংস্কৃতি বুলিলে কি বুজা

ইয়াৰ লগতে পঢ়কঃ

জাল

লোক সাহিত্য

সংস্কৃতি কি

প্ৰাক শংকৰী যুগ

মাধৱদেৱৰ বিষয়ে চমুকৈ লিখা

পাৰিজাত হৰণৰ নাৰী চৰিত্ৰ